Στραμπούληξα τον αντίχειρα στο ποδόσφαιρο. Είναι σοβαρό;
Μπορεί ένα “ΑΠΛΟ” στραμπούληγμα (κάκωση αντίχειρα) να αχρηστεύσει μερικώς τον αντίχειρα; Γιατί “χτυπάει” τους αθλητές και ιδιαίτερα τους σκιέρ και τους τερματοφύλακες; Και αν τύχει, γιατί πρέπει να επισκεφθείτε άμεσα τον ορθοπεδικό χειρουργό σας;
Αν δεν είστε γιατρός και εσείς ή κάποιος συγγενής σας έχει στραμπουλήξει τον αντίχειρά και θέλετε να μάθετε με απλά και κατανοητά λόγια, τι ακριβώς συμβαίνει, δείτε αυτό το βίντεο.
Μπορεί να είναι σοβαρό το στραμπούληγμα; Και πόσο;
Σε αυτό το βίντεο, θα αναλύσουμε σε απλή και κατανοητή γλώσσα, τι συμβαίνει σε αυτή τη συχνή κάκωση που ταλαιπωρεί κάθε χρόνο χιλιάδες ανθρώπους στην Ελλάδα, και ειδικά τους αθλητές μας ή και τα παιδιά μας.
Μπορούμε να στραμπούληξουμε τον αντίχειρα μας πολλούς διαφορετικούς τρόπους.
Ένας από τους πιο συχνούς, είναι όταν πέφτωντας κάτω, χρησιμοποιούμε το χέρι μας για να προστατευτούμε, οπότε, ο αντίχειρας μας, πάει προς τα έξω από τα άλλα δάχτυλα, και παθαίνει κάκωση που στη λαϊκή γλώσσα ονομάζουμε στραμπούληγμα.
Επίσης αυτό συμβαίνει συχνά στους σκιέρ όταν το χέρι τους πιάνεται στα μπατόν, η και στους τερματοφύλακες όταν η μπάλα πέφτει επάνω στον αντίχειρα και τον σπρώχνει προς τα πίσω.
Για αυτό, αυτή η κάκωση ονομάζεται επίσης και αντίχειρας του σκιέρ, ή αντίχειρας του τερματοφύλακα αντίστοιχα.
Πάμε να δούμε λίγο τι συμβαίνει:
Εδώ βλέπουμε μία εικόνα του χεριού με τον αντίχειρα.
Ο αντίχειρας, όπως και τα υπόλοιπα δάχτυλα, είναι φτιαγμένος από οστά, κόκαλα δηλαδή, που ονομάζονται μετακάρπια και φάλαγγες.
Εδώ βλέπουμε να σχηματίζεται το μετακάρπιο πού προέρχεται από τη βάση του αντίχειρα.
Κατόπιν, ενώνεται με την φάλαγγα όπου σχηματίζεται μία άρθρωση, δηλαδή ένας δεσμός μεταξύ των δύο οστών.
Αυτός ο δεσμός, η άρθρωση δηλαδη, σταθεροποιείται με δύο λαστιχάκια που ονομάζουμε συνδέσμους γιατί η δουλειά τους είναι να συνδέουν τα οστά μεταξύ τους και να προσφέρουν σταθερότητα στην άρθρωση.
Σε αυτό το βίντεο εμάς, μας ενδιαφέρει ο σύνδεσμος που έχουμε χρωματίσει με πράσινο, και που αλλιώς ονομάζεται και ωλένιος πλάγιος σύνδεσμος του αντίχειρα.
Επειδή αυτό είναι “γλωσσοδέτης”, και εδώ έχουμε σκοπό να αποφεύγουμε την σύνθετη και δυσνόητη ιατρική ορολογία, από εδώ και στο εξής, θα τον ονομάζουμε “ωλένιο σύνδεσμο”, ‘η απλά, “σύνδεσμο”, για να αισθανόμαστε όλοι πιο καλά.
Εδώ βλέπουμε ότι είναι ατόφιος, φυσιολογικός, δηλαδή χωρίς να έχει υποστεί καμία βλάβη.
Όταν παθαίνουμε στραμπούληγμα, ο αντίχειρας πηγαίνει προς αυτή τη διεύθυνση που βλέπετε με το κόκκινο βέλος. Έτσι, ασκείται μία δύναμη στον ωλένιο σύνδεσμο όπως δείχνει το μαύρο βέλος.
Το αποτέλεσμα είναι ότι ο σύνδεσμος κακοποιείται και μπορεί ακόμα και να σκιστεί όπως βλέπουμε.
Διάγνωση την οποία ονομάζουμε, ρήξη συνδέσμου.
Δηλαδή ρήξη ίσον σκίσιμο.
Εδώ θα ήθελα να αναφέρω, ότι αν δεν έχετε παρακολουθήσει το κανάλι μου άλλη φορά, και δεν είστε γιατρός αλλά σας ενδιαφέρει να μαθαίνετε χρήσιμη ιατρική γνώση σε απλή γλώσσα που να καταλαβαίνετε, θα το εκτιμούσα πολύ, αν πατήσετε το κουμπάκι “εγγραφή”, εδώ κάτω δεξιά, ώστε να ενημερώνεστε όταν ανεβάζω καινούρια βίντεο κάθε βδομάδα.
Πώς γίνεται όμως η διάγνωση;
Καταρχήν είναι απαραίτητο να επισκεφτείτε έναν ορθοπεδικό ο οποίος θα ψηλαφήσει το σημείο που είναι ο τραυματισμός για να διαπιστώσει αν υπάρχει πόνος.
Με λίγα λόγια θα εντοπίσει το ακριβές σημείο από το οποίο προέρχεται ο πόνος.
Επίσης, θα διαπιστώσει εάν υπάρχει χαλαρότητα στην άρθρωση.
Ο γιατρός σας, μπορεί να προτείνει να γίνει μία ακτινογραφία η οποία θα βοηθήσει να διαπιστωθεί, εάν υπάρχει κάποιο συνοδό κάταγμα, όπως βλέπουμε με το μπλε βέλος.
Παρεπιπτόντως, σα γενική γνώση, αν ο γιατρός σας πει τον όρο “κάταγμα”, να θυμάστε ότι κάταγμα ίσον σπάσιμο. Σημαίνει ακριβώς το ίδιο.
Αυτό συμβαίνει γιατί σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στρίβει ο αντίχειρας, ο σύνδεσμος κρατάει γερά και δεν σκίζεται.
Αντί λοιπόν να σκιστεί, τραβάει ένα μικρό κομματάκι οστού από τη φάλαγγα και δημιουργεί ένα κάταγμα, το οποίο και εμείς οι ορθοπεδικοί ονομάζουμε αποσπαστικό κάταγμα, καθώς το λαστιχάκι έχει τραβήξει, δηλαδή έχει αποσπάσει ένα μέρος από το οστό.
Σε κάποιες περιπτώσεις, ο γιατρός σας μπορεί να επιλέξει να είναι παρών όταν θα βγάζετε τις ακτινογραφίες, και με πολύ ήπιους χειρισμούς να διαπιστώσει αν ανοίγει η άρθρωση και σε ποιο βαθμό.
Αυτή η δοκιμασία μπορεί να αποβεί εξαιρετικά βοηθητική για τη διάγνωση.
Εδώ βλέπουμε, μία ακτινογραφία, από ένα περιστατικό, που δείχνει ότι η άρθρωση ανοίγει αρκετά.
Πώς όμως το καταλαβαίνει ο γιατρός σας;
Ας επικεντρωθούμε στην άρθρωση, δηλαδή εκεί που το μετακάρπιο συναντάει τη φάλαγγα.
Παρατηρούμε, ότι η αρθρική επιφάνεια της φάλαγγας, καλύπτει όλο και λιγότερο την αντίστοιχη επιφάνεια του μετακαρπίου.
‘Αρα εδώ, επειδή η άρθρωση ανοίγει, το λαστιχάκι που κανονικά τη συγρατεί κλειστή σε αυτή τη μεριά, ο ωλένιος σύνδεσμος δηλαδή, “δεν κρατάει”.
Έτσι, αυτή ανοίγει όταν ο γιατρός σας εκτελεί έναν ήπιο χειρισμό.
Παρεπιπτόντως, οι ακτινογραφίες, μας δείχνουν μόνο άσπρο και μαύρο, και κυρίως δηλαδή τα οστά.
Οπότε εδώ, ο γιατρός σας δεν βλέπει ότι το ίδιο το λαστιχάκι είναι σπασμένο.
Μπορεί όμως να το συμπεράνει ΕΜΜΕΣΑ, καθώς αν δεν είχε σπάσει, δεν θα άνοιγε τόσο πολύ η άρθρωση, καθώς το λαστιχάκι, θα έκανε τη δουλειά για την οποία έχει σχεδιαστεί από τη φύση, και θα την κρατούσε κλειστή.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, ειδικά όταν υποψιαζόμαστε ότι υπάρχει πλήρης ρήξη του συνδέσμου, μπορεί ο γιατρός σας να κρίνει δόκιμο να παραγγείλει μαγνητική τομογραφία, για να διαπιστώσει την κάκωση με περισσότερη λεπτομέρεια.
Ο λόγος για αυτό είναι απλός:
Ας ξαναδούμε λίγο τα οστά, δηλαδή το μετακάρπιο και την φάλαγγα.
Εδώ βλέπουμε τον ωλένιο σύνδεσμο του αντίχειρα.
Και ακριβώς στο μέσο βλέπουμε έναν τένοντα ο οποίος εκτείνει το δάχτυλο, δηλαδή όπως ένα σκοινί, το τραβάει προς τα πάνω.
Αυτός ο τένοντας, έχει αγκυροβολημένη πάνω του μία μεμβράνη που ονομάζουμε απονεύρωση και βρίσκεται ακριβώς από πάνω από τον ωλένιο σύνδεσμο.
Φανταστείτε δηλαδή σαν μία τέντα πάνω από ένα μπαλκόνι.
Η τέντα είναι η απονεύρωση και από κάτω ακριβώς μέσα στο μπαλκόνι υπάρχει ο ωλένιος σύνδεσμος.
Σε ορισμένες κακώσεις που είναι πιο βίαιες, ένα από τα δύο κομμάτια του ωλένιου συνδέσμου βγαίνει έξω, δηλαδή εγκλωβίζεται πάνω από την τέντα.
Το άλλο του μισό όμως πού αγκυροβολεί στην φάλαγγα, παραμενει καθηλωμένο στη θέση του, δηλαδή, κάτω από την τέντα.
Για να γίνει σωστή επούλωση πρέπει τα δύο μέρη του συνδέσμου να είναι αντικριστά το ένα με το άλλο.
Δηλαδή, αν το ένα κομμάτι είναι στο Βόρειο Πόλο και το άλλο είναι στο νότιο, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να συναντηθούν, οπότε και είναι αδύνατον να συγκολληθούν.
Άρα, η επούλωση είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Η βλάβη λοιπόν, θα καταστεί σε αυτή την περίπτωση, μόνιμη.
Ας το πούμε “λαϊκά”: θα μας αφήσει “κουσούρι”, καθώς ο αντίχειρας πλέον δεν θα λειτουργεί σωστά.
Δηλαδή, δεν θα μπορούμε να έχουμε φυσιολογική δύναμη όταν ας πούμε γραπώνουμε αντικείμενα.
Αυτό εμείς οι ορθοπεδικοί το ονομάζουμε και βλάβη του Stener, και χρειάζεται να το αντιμετωπίσουμε χειρουργικά.
Αυτό γιατί, δεν μπορούμε με κάποιο άλλο μαγικό τρόπο να ξαναβάλουμε το κομματάκι που έχει βγει πάνω από την τέντα πάλι στη θέση του ώστε να συναντήσει το άλλο του μισό και να γίνει η επούλωση.
Εδώ σε αυτή τη μαγνητική τομογραφία που δείχνουμε, ευτυχώς για τον ασθενή, δεν υπήρχε η βλάβη αυτή, ο οποίος και αντιμετωπίστηκε συντηρητικά.
Αντιμετώπιση:
Ο ορθοπεδικός χειρουργός είναι ο αρμόδιος ιατρός που θα κρίνει και τη θεραπεία ανά περίπτωση. Στις ήπιες περιπτώσεις, η αντιμετώπιση θα είναι μη χειρουργική, αυτό που ονομάζουμε εμείς οι ορθοπεδικοί και “συντηρητική αντιμετώπιση”.
Εδώ, συνήθως το πρωτόκολλο λέει ότι πρέπει να ακινητοποιήσουμε τον αντίχειρα για τέσσερις εώς έξι εβδομάδες.
Στον ασθενή, θα επιτραπεί να γυρίσει στις αθλητικές του δραστηριότητες περίπου στο τρίμηνο μετά από τον τραυματισμό, αν όλα πάνε καλά.
Σε άλλες περιπτώσεις και ειδικά όπως είδαμε στην περίπτωση της βλάβης Stener, η δόκιμη θεραπεία πρέπει να είναι το χειρουργείο που θα σταθεροποιήσει τον αντίχειρα.
Στην ουσία, αυτό που κάνουμε στο χειρουργείο είναι να τοποθετούμε πάλι και να σταθεροποιούμε τον σύνδεσμο στη σωστή του θέση, για να δώσουμε την ευκαιρία στη φύση να τον γιατρέψει.
Το ακριβές είδος του χειρουργείου όμως βέβαια, ποικίλλει ανάλογα με την περίπτωση, και εξαρτάται κυρίως από τη χρονιότητα της βλάβης. Αυτό θα το αξιολογήσει και θα το συζητήσει μαζί σας ο ορθοπεδικός σας.
Ανεξαρτήτως όμως από το είδος της επέμβασης, αυτή, γίνεται άμεσα, και ο ασθενής φεύγει την ίδια μέρα από το νοσοκομείο.
Η αποκατάσταση μετά το χειρουργείο, είναι παρόμοια με την περίπτωση της συντηρητικής θεραπείας που αναφέραμε πρωτύτερα.
Αυτό γιατί, εμείς στο χειρουργείο, έχουμε απλά σταθεροποιήσει και επανατοποθετήσει τις δύο άκρες του συνδέσμου αντικριστά.
Δηλαδή, μετατρέψαμε την βλάβη Stener, σε απλή βλάβη.
Τώρα όμως, χρειάζεται να δώσουμε τον απαιτούμενο χρόνο στην φύση να κάνει τη δουλειά της και να προχωρήσει η επούλωση, σχεδόν όπως ακριβώς και στην περίπτωση της απλής κάκωσης, ίσως λίγο πιο γρήγορα.
Και με αφορμή αυτό, μου δίνεται η ευκαιρία που πάντα περίμενα, ώστε να σας αναφέρω κάτι το οποίο είναι εξαιρετικά σημαντικό.
Θα ήθελα να το προσέξετε ιδιαίτερα, ώστε να το έχετε γενικά υπόψη σας για όλες τις ορθοπεδικές παθήσεις, γιατί πραγματικά είναι ένα δόγμα που ισχύει παντού:
Ο χειρουργός μπορεί να κάνει την τέλεια δουλειά στο χειρουργείο.
Είναι αυτό που ονομάζουμε, “χειρουργείο lege artis”.
Όμως, το χειρουργείο διαρκεί κάποια ώρα, το συγκεκριμένο, ας πούμε μια ώρα, και ο ασθενής θα βγει από το νοσοκομείο την ίδια μέρα.
Μέχρι εδώ, καλά.
Τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου, ο ασθενής δεν είναι ούτε στο χειρουργείο, ούτε στο νοσοκομείο.
Βεβαίως, εννοείται ότι θα παρακολουθείται από τον χειρουργό του όπως αρμόζει, ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Όμως και πάλι, στη συντριπτική πλειονότητα του χρόνου, ο χειρουργός προφανώς και δεν είναι παρών.
Ο ασθενής γυρνάει σπίτι και συνεχίζει τη ζωή του.
Εδώ λοιπόν, κρύβεται και η μεγάλη παγίδα.
Η παγίδα της “ελλιπούς αποκατάστασης”. Και δυστυχώς αυτή είναι αρκετά συχνή.
Ένα τέλειο χειρουργείο από τη μεριά του χειρουργού, μπορεί να μη δώσει το τέλειο αποτέλεσμα εάν δεν υπάρξει η απαραίτητη φροντίδα και προσοχή στην τέλεια αποκατάσταση.
Γιατί, ως γνωστόν, “ο διάβολος κρύβεται στη λεπτομέρειες”.
Για αυτό το λόγο, πολλές ορθοπεδικές κλινικές στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν ονομάζονται απλά “Department of Orthopedic Surgery”, αλλά “Department of Orthopedic Surgery and Rehabilitation”.
Δηλαδή, τμήμα ορθοπεδικής χειρουργικής ΚΑΙ αποκατάστασης. Οι Αμερικανοί θεωρούν ότι με αυτό τον τρόπο τονίζεται στον ασθενή, το πόσο σημαντική είναι η αποκατάσταση, δηλαδή το “μετά”.
Έχετέ το αυτό πάντα υπόψη σας και αποφύγετε λοιπόν αυτή την παγίδα που δυστυχώς είναι εξαιρετικά συχνή.
Μετά από αυτή την τόσο σημαντική παρένθεση, ας ξαναγυρίσουμε στο χειρουργείο.
Εάν ο γιατρός σας κρίνει ότι χρειάζεται χειρουργείο αυτό είναι δόκιμο να γίνεται το συντομότερο.
Εάν υπάρξουν καθυστερήσεις, τότε αυξάνεται η πιθανότητα επιπλοκών και το αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι το μέγιστο δυνατό που θα προσδοκούσαμε.
Άρα στον ασθενή που ρωτάει:
“Στραμπούληξα τον Αντίχειρα. Είναι σοβαρό;”
Το πιο σημαντικό συμπέρασμα που εγώ μπορώ να μεταφέρω σε εσάς είναι να επισκεφθείτε άμεσα τον ορθοπεδικό χειρουργό σας όταν υπάρχει κάκωση, ακόμη και όταν αυτή φαίνεται αθώα, έτσι ώστε να γίνει η σωστή διάγνωση και η έγκαιρη αντιμετώπιση.
Χρειάζεται λοιπόν προσοχή, ώστε να αποφύγουμε μία εν δυνάμει μόνιμη βλάβη, η οποία μπορεί να περιορίσει την φυσιολογική λειτουργία του αντίχειρα.
Γιατί και σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί ακόμα και να καταστρέψει την άρθρωση λόγω μακροχρόνιας παρατεταμένης αστάθειας.
Αυτά είχα να σας αναφέρω για σήμερα.
Είμαι ο ορθοπαιδικός χειρουργός, Γιώργος Χλωρός.
Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι αν επισκέπτεσθε πρώτη φορά το κανάλι μου, μπορείτε να πατήσετε το κουμπάκι “εγγραφή”, κάτω δεξιά.
Εάν εκτιμάτε χρήσιμες ιατρικές συμβουλές και εκπαίδευση σε απλή γλώσσα έτσι ώστε να μπορείτε να κατανοήσετε τα πιο συχνά και ενδιαφέροντα θέματα ορθοπεδικής χειρουργικής, είστε στο σωστό μέρος.
Η εγγραφή είναι δωρέαν, και σας επιτρέπει να ενημερώνεστε άμεσα όποτε ποστάρω καινούρια βίντεο που γενικά θα γίνεται κάθε βδομάδα.
Εδώ στο τέλος, και με αφορμή αυτό το βίντεο, θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στους πολύ καλούς φίλους και συναδέλφους.
Οι πιο παλιοί με γνωρίζουν πολύ καλά εδώ και δεκαετίες, ενώ κάποιοι άλλοι με γνώρισαν μόλις τώρα.
Θέλω να τους ευχαριστήσω βαθιά, που με πολλή αγάπη και έμπρακτα, με πλαισιώνουν στην Ελλάδα μετά από χρόνια στο εξωτερικό.
Να είστε όλοι καλά!
Σας ευχαριστώ για την προσήλωσή σας και σας εύχομαι, πάνω από όλα, “Καλή Μυοσκελετική, και όχι μόνο, Υγεία!”.
